Silhouette

Kolejna dyscyplina, którą uprawiamy to „Silhouette”. Silhouette (z ang. sylwetki) to nic innego jak wycięte z kilkumilimetrowej, stalowej blachy sylwetki zwierząt: kurczak, dzik, indyk i muflon, ustawione na podwyższeniu (półce), na określonych odległościach.

Jedynym zadaniem strzelca jest trafić jednym strzałem każdą sylwetkę strącając ją z półki. Do każdej sylwetki możemy oddać tylko jeden strzał w określonym czasie. Ważnym elementem tej zabawy jest fakt, że wymuszoną postawą strzelecką jest postawa stojąca.

Nauczenie się zasad tej dyscypliny nie stanowi żadnego problemu, jednak zostanie w niej mistrzem to już zupełnie inna sprawa.

Korzenie powstania „silhouette” sięgają początku XX wieku i są kojarzone z meksykańskim rewolucjonistą – generałem Francesco „Pancho” Villa. Był on dowódcą oddziałów plądrujących południowe stany USA. Mówi się, że po jednym z takich wypadów, chcąc podnieść morale swoich podwładnych, ogłosił konkurs na najlepszego strzelca, określając jednocześnie pierwsze zasady strzelania do „sylwetek”. Rywalizacja była na tyle pasjonująca, że takie konkursy strzeleckie spopularyzowały się na całym Dzikim Zachodzie.

W 20 lat później bardzo częste były konkursy strzeleckie, w których strzelało się nie do martwych celów, lecz do żywych kurcząt na odległość 100m. Ciekawostką było to, że na takie odległości strzelano z pistoletów i do dnia dzisiejszego konkurencję rozgrywa się także z broni krótkiej. W drodze ewolucji tych konkursów dodawano następne cele na coraz odleglejszych dystansach. Kolejnymi celami stały się indyki, gołębie i na końcu muflony. Odległości stosowano odpowiednie do rodzaju broni, z jakiej strzelano. Strzelcy używający karabinów dużego kalibru, najodleglejszy cel – owcę/muflona ustawiali na dystansie 500m. W 1948 roku, w Meksyku, po raz pierwszy wykorzystano metalowe figurki zwierząt, by już w 1952 r. rozegrać pierwsze narodowe mistrzostwa Silhouette. Od tego czasu rozpoczęto rozgrywanie regularnych zawodów. Początkowo strzelano z karabinów dużego kalibru, jednak z upływem czasu rozpoczęto rozgrywanie zawodów wykorzystując każdą dostępną broń i odpowiednio do możliwości dostosowywano wielkość figurek i ich odległość od strzelca. W ten sposób w 1987 roku, przy międzynarodowych ustaleniach nowych kategorii, również wiatrówkowicze doczekali się przepisów dostosowanych do możliwości karabinków i pistoletów pneumatycznych.

Opracowanie tekstu: Tomasz Cielepak